Bizkaiko Durangaldeko Dantzari Dantza zikloan Txotxongilo delakoa, edo Txotxongilo, Txakarrenkua, Txakarrankua, Txakurrin edo Txankorrinka Dantza izenez ere ezagutzen dena, aurkitzen dugu, beti ez bada ere. Oraingoan, egiten diren pausoek nahiz posizio aldaketek ez dute zerikusirik errepertorioko gainerako pausu eta posizio aldaketekin. Zortzinangoa Banangoa, Binangoa eta Launangoa burutzeko oinarria bada, eta Makil Jokoak Ezpata Joko Nagusiaren eta Ezpata Joko Txikiaren egitura eta pauso berberak baditu, orain aurrean daukaguna dantza erabat desberdina da bi alderdi horiei dagokienez eta, gainera, aldaerak ditu, bai pausoetan, bai koreografian. Horrela, zenbait tokitan eta garaitan pauso nagusia oin berberaz jauzi txikiak egitea eta, aldi berean, danbolinaren erritmoaz beste oinaz hiru punteaketa (eskuin/ezker, aurrera eta atzera) egitea, gutxienez gerriraino altxatzen den zangoari bulkada emateko.
Beste toki batzuetan berriz, saihestu egin da azken punteaketa. Posizioei dagokienez, dantza, ezpataz armatuta binakako ilaran antolatuta dauden zortzi gizonek osatua, errenkada bakoitza taldearen kanpoalderantz biratzen da, lehenengoak atzeraino doazela, eta une horretan beste irudi bat lortzen da, batekoa, hirukoa, hirukoa eta batekoa. Buru dagoenak aldi batez kideen aurrean dantzatzen du, eta amaitzean atzerantz botatzen du bere burua, atzean dituenen besoek heldu eta haien buru gainetik altxa dezaten.
Oinak eusten dizkionak orkatilak elkar joarazten ditu tradizionalki eta azken postuan geratu dena, berriz, bertan punteaketak markatzera mugatzen da ezpata jasota duela, bere punta altxatu dutenaren ezpatarekin joaz. Aldi berean, beste lau dantzarik hainbat mugimendu egiten dute kapitainaren azpian eta inguruan, beren tokietara itzultzeko azkenik.
Batzuetan une horretan amaitzen da emanaldia, baina beste zenbait aldaeretan, ustez "hilda" dagoena edo ohoreak egin zaizkiona "berpiztu" egiten da eta talde osoa hasierako posiziora itzultzen da. Resurrección María de AZKUEk XV. Mendeko istorio bat kontatzen du; horren arabera, eskualdean bazen Santxo izeneko bidelapur bat, Iurretakoek harrapatu eta zutoia sartuta hil zutena. AZKUEk honela dio: "Berritzen bazen (XV. mendean?) Santxo izeneko gaizkile bat, Durangaldea menpean hartuta zuena. Iurretakoen eskuetan erorita, zutoia sartu zioten.
Gertakari hark eskualdeko herri batzuetan dantza koadro berri bat sartu zuen. Dantzari bat hartu eta bi kideren besoetan altxatzen da, kideen sorbalda gainean ezarriz. Koadro hori Berritzekoek ere sartu zuten beren programan, zer adierazten zuen jakinik, ezabatu egin zuten arte. 1860 aldera bere dantzari konpartsa zuen Mundakan, San Pedro jaietan, kideen gainean zegoen txotxongiloak, altxata zegoela, Udalaren ohorez bibaka aritzeko ohitura sartu zen". Txotxongiloari dantza egin dioten herrien artean, Berritzez (nahiz eta geroago alde batera utzi zuen) eta Iurretaz gain, Elorrio eta Zornotza daude. K. DE HERMODOk (Garaiko Plazan Otia Loran, Revista Dantzari aldizkarian, 5. zk., 1967, 20-22 orrialdeak) dioenez, gaur egun ez da Garaien ere dantzatzen, eta dirudienez Iurretakoa soilik da. Azken herri horretan, neskek Dantzari Berriyen Egune delakoan pasteltxoak eskaintzen dizkiote, Iñaki IRIGOYENek Danzas de Vizcaya-n (Dantzariak aldizkaria, 3. zk., 1972ko ekaina) jasotzen duenez.